Articles by Engin Kurtay and IIRSS
A true academic work is a besetting output. It mustn’t gratify anyone. This peskiness of the academic work is what distinguishes it from what it is scholastic. By the same respect, a Real artwork too, it is analogous to the academic: a true art satirizes the status quo order and it’s beneficiaries while the scholastic presentment pleases them.
——————💪—————— Continue reading “The Finesse in Design by Nadezhda Kopylova: How to read a book cover — Engin Kurtay”
The attacks of Ukrainian government on Ukrainian Orthodox Church took an acute and improvised start on November 2022. The attacks intensified during the following months. As a reaction to all this provocative manipulations, people of Kiev, who consider the facility as their common spiritual and historical heritage, tended to protect the building. But they were stopped and blocked by the Police. Why does the Ukrainian government attack —supposedly— it’s own created Church? And the Western media has carefully avoided reporting any news on this event — and they still keep silence. Why? Continue reading “The onion-dome-phobia of Zelenski regime — Engin Kurtay”
Around mid-October 2022 news reported that two idiots committed suicide in Yerevan — but be careful, no news defined them as “idiots”. It’s us, who define them as “idiots”. No one else!
But what it is exactly the “idiocy” here?
It’s certainly NOT in the fact that the suiciders were gays, as many other idiots (some even among our readers) would hastily love grabbing the assertion that we were homophobic and that’s why we call them “idiots”. Fortunately not all gays are LGBTQ+ indoctrinated and the smartest ones are even against to it — against being politically manipulated by dirty LGBTQ+ agendas. Continue reading “They are “victims”, therefore they are tolerable to be Nazis! — Engin Kurtay”
(*) Yazının başlığı Todd McGowan’ın, “Enjoying what we don’t have – The political project of psychoanalysis” (University of Nebraska Press, 2013) kitabından ödünç alınmıştır.
(Bu yazının ilk versiyonu Sendika.org’da yayımlanmıştır.)
Bir yoksunluğun simgeleştirilmesi nasıl oluyor da eğlenceye dönüşüyor? Bu mekanizmayı anlamak için Profesör Slavoj Zizek’in “Ego Ideal and the Superego, Lacan as a Viewer of Casablanca” ve Owen Hewitson’s “What Does Lacan Say About … Jouissance?” makaleleri rehberliğinde ilerleyeceğim.
İdeal ego, öznenin (küçük öteki) büyük Öteki tarafından görülmeyi arzuladığı halidir. ‘İmgeseldir’. Ego İdeal ise, öznenin toplumsal kurallar ve yasaya göre kendini konumladığı halidir. ‘Simgeseldir’. Süperego, ego ideal’in kötü ikizidir, karanlık arka yüzüdür. Özneyi kurallara, yasaya uymamakla suçlar, onu yargılar, damgalar, özneyle alay eder. Eğlence ile müstehcenlik arasındaki paradoksal ilintiyi buradan hareketle anlayabiliriz: özne ne kadar itaat etmeye çalışırsa başı o kadar çok derde girer, çünkü süperegonun yargılamasına da o kadar açık (tabi) hale gelir – birbirine karşıt bu ikili (Ego Ideal X süperego) bireyi giderek kendi kendini besleyen bir ‘müstehcen keyif’ kısırdöngüsüne hapseder. Continue reading “Sahip olmadığın şeyle eğlenmek – Engin Kurtay”
(*) The title is barrowed from the book of Todd McGowan, “Enjoying what we don’t have – The political project of psychoanalysis“, University of Nebraska Press, 2013.
(Sendika.org’da Türkçe’sini okumak için tıkla)
How does the symbolization of a lack turns into fun? To understand this mechanism, I will proceed under the guidance of the articles of Professor Slavoj Zizek’s “Ego Ideal and the Superego, Lacan as a Viewer of Casablanca” and Owen Hewitson’s “What Does Lacan Say About … Jouissance?”
The ideal ego is the way the subject (small other) desires to be perceived by Other, thus, it is ‘imaginary’. Ego Ideal, by contrast, is the subject’s self-positionning into societal rules, thus, it’s “symbolic”. The superego is distinguished from Ego Ideal as its back-face, evil twin: it judges, “stigmatizes” the subject by its inadequacy to conform law. It mocks, have fun with it. Here reveals the paradoxical formula that connects ‘jouissance’ to ‘obscene’: The more Subject tends to comply, the more it becomes subject to get judged and stigmatized – and this duality of opposite agencies (Ego Ideal versus the superego) become eventually trapped into a swirl of self-perpetuating ‘obscene jouissance’. Continue reading “Enjoying what we don’t have* – Engin Kurtay”
Profesör Zizek’in Independent’da yayımlanan son makalesi ve buna karşılık Cenk Ağcabay’ın eleştirisi üzerinden verimli bir tartışma üretilebilir.
Continue reading “Zizek’le Marx’ın güncelliğini tartışmak – Engin Kurtay”
Geçenlerde Sendika.org’da yayımlanan Profesör Zizek’in Modern dünyada cinsellik: “Evet, evet, evet” aslında “hayır” anlamına gelebilir mi?” başlıklı makalesi, feminizmin çıkmazları üzerine etraflıca düşünmek için sağlam bir çatı oluşturuyor. Yazının sonunda ele alınan Lewinsky’nin beyanları #metoo hareketinin ana temasını örnekliyor. Ana tema şöyle : sahnede hep “güçlü” bir erkek var… bu ünlü bir işadamı, sanatçı, aktör, TV yorumcusu, yani kariyerli ve varlıklı bir erkek olabiliyor… ve kampanya tipik olarak erkeğin bu gücünü kadınlar üzerinde seks için kullanmasını yargılıyor.
Continue reading “Karşıtına dönüşen feminizm ve Zizek’in uyarısı”
The opposition between the sexual politics (“biopolitics” in Foucaultian terms) of religious fundamentalism (whose extreme cases are ISIS and Boko Haram) and the radicalism of LGBT+ forms an axis of excesses from which one should distinguish another axis [axis-y], the one of the opposition between the two “normal” (and much more predominant) stances, the “normal” conservative family ideology which is ready to deplore the extremist excesses [the red curve], and the “normal” stance of liberal permissiveness which supports feminism and gay rights but prefers to mockingly dismiss the excesses of LGBT+ [the blue curve].
The basic axis is this one [y]. And each of its two opposed poles [the closer peaks to y-axis of both red and blue curves] tends to dismiss its radicalized version (Muslim-style extreme subordination of women is rejected by moderate-conservative Muslims; the excessive measures advocated by LGBT+ are also rejected by the mainstream advocates of women’s rights and of gay rights). Each side rejects such extremes as its own pathological outgrowth, as something belonging to those who have lost the proper human measure.
Continue reading “Sexual is (not) Political – Part 4 – Prof Slavoj Žižek”
LGBT trendi standard kabul edilmiş cinsel karşıtlığın “yapı çözümlemesini” (deconstruction) yapabilir. İç gerilim ve tutarsızlıkları içinde tarihsel varoluş koşullarını göstererek, cinsel ayrımı kendiliğinden verili bir varoluşsal özelliğimiz olmaktan da çıkarabilir (de-ontologize). Ne var ki bütün bu doktrin, sayısız cinsel tercihin zorla ikili cinsel karşıtlığa (kadın ve erkek) sıkıştırılmış olduğunu, eğer ki bu ikili karşıtlıktan, yapay ve sıkı sıkıya belli kılıflardan sıyrılabilirsek özgürleşeceğimiz varsayımına dayanır. Neymiş efendim, hele ki şu ikili karşıtlıktan kendimizi kurtaralım, işte o zaman kendimizi gey, çiftcinsiyetli, ya da her neysek, o şekilde kendimizi bulabilirmişiz… Lacancı formül ise kazın ayağının hiç de öyle olmadığı söyler: karşıtlık (antagonizm) ve buna bağlı iç gerilim zaten cinselliğin temel kurucu ögesidir ve bu nedenle başka hiç bir tercihin hakikatine indirgenemez. Ne kadar farklı sınıflandırmalar yaparsanız yapın, bu iç gerilimi boşaltamazsınız. Continue reading “Cinselliğin Politikası (olmaz) – Bölüm 3 – Prof Slavoj Zizek”
Although the LGBT trend is right in “deconstructing” the standard normative sexual opposition, in de-ontologizing it, however, it reduces this tension to the fact that the plurality of sexual positions is forcefully reduced to the normative straight-jacket of the binary opposition of masculine and feminine, with the idea that, if we get away with this straight-jacket, we will get a full blossoming multiplicity of sexual positions (LGBT etc.), each of them with a full ontological consistency: once we get rid of the binary straight-jacket, I can fully recognize myself as gay, bisexual, or whatever. From the Lacanian standpoint, however, the antagonistic tension is irreducible, it is constitutive of the sexual as such, and no amount of classificatory diversification and multiplication can save us from it. Continue reading “Sexual is (not) Political – Part 3 – Prof Slavoj Zizek”
Trudeau, profiting from the parade
The irony of this parade is that the situation from decades ago is almost symmetrically inverted: now it is heterosexuality which is tolerated, of course, but it is expected from heterosexual majority not to display their orientation with too much pride since such display would be instantly qualified as heterosexist – heterosexuality is (not explicitly but subtly) perceived as a limitation, as a sexual orientation which is opportunistically satisfied with the old established patterns and avoids the risk to explore new liberating possibilities, as an impassive submission to the libidinal order imposed by the structure of social domination.
Continue reading “Sexual is (not) Political – Part 2 – Prof Slavoj Zizek”
Kanada Başbakanı Trudeau, Onur Yürüyüşünden nemalanırken..
Karşıcinsçiliğe bu eleştirel bakış her ne kadar normatif olmama, farklı yönelimlere açık olma iddasında olsa da, bunu alttan alta karşıcinsel-olmayan [non-heterosexual] yönelimlere ayrıcalık yüklemeden yapamıyordu. Bu ayrıcalık yüklemesi de, karşıcinsel-olmayan [non-heterosexual] yönelimlerin – en azından – egemen ideolojinin etkisinden daha bağımsız olduklarına ve egemen ideolojiye karşı radikal bir karşı çıkışı temsil ettiklerine dair imalar içeriyordu.
Continue reading “Cinselliğin Politikası (olmaz) – Bölüm 2 – Prof Slavoj Zizek”
People often ask themselves if a person can really imagine what it is to be another person; what a psychoanalyst would have added to this is that we also cannot imagine what is to be ourselves – or, more precisely, we (only) imagine that we are ourselves without really being it – and here is an example of this impossibility to be oneself. Continue reading “Sexual is (not) Political – Part 1 – Prof Slavoj Zizek”
Originally published on Sendika10.org.
Sam Kriss’e ikinci yanıt olarak hazırlanan bu makale, İngilizce olarak Profesör Slavoj Žižek tarafından Sendika.Org’a 10 Aralık 2015’te gönderilmiş, makalenin daha kısa bir versiyonu 28 Aralık 2015 tarihinde In These Times’da yayımlanmıştır. Kaçak Saray sözcüsü İbrahim Kalın’ın polemiğine de konu olan makalenin geniş hali Engin Kurtay tarafından Sendika.Org için çevrilmiştir Continue reading “Fanteziyi katetmek gerekir”
Originally published on Sendika10.org.
Lars von Trier’s Nymphomaniac, banned after first impressions at the Istanbul Independent Film Festival (IF), is worthy of being analyzed scene by scene. Continue reading “Zizek replics in Lars von Trier’s Nymphomaniac”
Originally published on Sendika10.org.
Danimarkalı ünlü yönetmen Lars Von Trier’in yönettiği Nymphomaniac, Joe adlı kadının 50. yaşına kadar görüp yaşadığı cinsel deneyimlerini konu alıyor. Yalnız yaşayan yaşlı adam Seligman, sokakta yaralı halde bir kadın bulur. Kadını eve getirdiğinde her yerinde darp izleri olduğunu ve dayak yediğini görür. Seligman, Joe’yu evinde misafir eder, yatırır ve yaralarına pansuman yapar. Bu sırada kadın yaşlı adama hayat hikayesini anlatmaya başlar. Continue reading “Nymphomaniac’ta Zizek replikleri”
Originally published on Sendika10.org.
Uzun bir aradan sonra merakla beklediğim yanıtlardan biri geldi. Continue reading “Zizek tartışması: Yanıta yanıt”
Originally published on Sendika10.org.
Prof Slavoj Zizek’in son ziyareti (27-28 Ocak 2012) büyük yaygara kopardı. Ziyaretten önce hakkında çıkan “Osmanlıcı”, “Oryantalist” yakıştırmaları nedeniyle övgü ve yergilerle zaten gündemdeydi. Mimar Sinan Üniversitesi’nde iki saat süren argüman fırtınası ise kimseyi memnun etmedi: İslamcı basın aradığını bulamadığı için sustu; Nuray Mert önceki yergilerine yeni malzemeler ekledi; ama asıl önemlisi bu kez Zizek siyasal etnik sol basının şimşeklerini üzerine çekti: BirGün Gazetesi bir günde (5 Şubat 2012 Pazar) üç yergi yazısı yayımlayarak Zizek’i en çok topa tutma rekoruna sahip oldu. Continue reading “Zizek: Etkiler ve tepkiler”